Author: Michał Baran

Lubię zrobić rzeczy, których nie da się zrobić. Od ćwierci wieku jestem jubilerem. Głównie zajmuje mnie konserwacja dawnej biżuterii ale srebrną kierownicę do Rolls'a też zrobię. Materializuję piękne marzenia, dziwne pomysły i beztroskie kaprysy. Moim żywiołem są działania skrajnie interdyscyplinarne - hasam wśród pięknych kwiatów przeróżnych rzemiosł na bezkresnej łące techniki. Jak trzeba mogę coś zmajstrować z prastarego czarnego dębu, niewzruszonego tantalu, cejlońskich szafirów uczących nieba błękitu, purpurowego aluminiowego złota, bursztynu pachnącego cytrusami, kłów mamucich, meteorytów, skór gadzich i ropuszych czy wyskrobię misę w nobliwej Carrarze. Specjalizuję się w przygodach pod tytułem "nie da się", choć największą przyjemnością są te, które zaczynają się od słów "marzę o". Czasem bywa, że zapuszczę się w najgęściejsze ale i najsmakowitsze techniczne maliny. I tak na przykład lata temu skonstruowałem mikromanipulator do zrobotyzowanych operacji laparoskopowych, który również może namieszać w robotyce przemysłowej jako takiej. Natomiast jak dotąd najtrudniejszą, najbardziej wyczerpującą ale okraszoną rzęsistymi łzami szczęścia podróż rozpocząłem ledwie dwa lata temu. Zbudowałem mały mostek pomiędzy snem a jawą. Otóż dane mi było wymyśleć i zrobić prototyp sztucznego serca - urokliwą pompunię, która dzielnie i z niezwykłą gracją może wspomagać niewydolny układ krążenia, odciążając chore i słabe serce, umożliwiając jego rehabilitację. Oczywistym jest, że zasługa moja w całej sprawie była mizerna wszak do działań takiego kalibru trzeba ponadludzkiego wręcz konceptu - a taki pacholęciem będąc załapałem od Profesora Religi. Usłyszałem wtedy, że jeśli ktoś ma już wkrótce umrzeć to można tak zakombinować, że jednak sobie jeszcze pożyje. Niestety, potrzeba było wielu lat by w mej nieokrzesanej głowie temat wystarczająco dokiełkował do realizacji. Zdarzenie to również uświadomiło mi jak małe są ludzkie możliwości a jak wielkie jest poczucie humoru Opatrzności.